Soms ben je verdrietig om wat niet meer kan,

soms is er opeens weer een goede dag.

Je herinneringen worden steeds vager,

de gesprekken moeizamer met de dag.

Maar in de stilte hoor ik toch jouw stem,

ik voel nog steeds jouw liefde voor mij.

En al worden de momenten al zeldzamer,

soms is er opeens weer een flits van de oude jij.

Alzheimer is steeds een beetje afscheid nemen

van wie jij was voor ons, voor mij.

Maar jouw kern van liefde gaat nooit verloren.

Hoe ver je gedachten ook zweven,

jouw hart is altijd dichtbij.

©Wendy's gedichten