Hoe zou ze zijn, dat kleine meisje

dat door het lot geen leven had?

Zou ze lief, zachtaardig zijn

echt papa’s kleine schat?

Zou ze stevig in haar schoenen

en het dagelijkse leven staan?

Of zou ze piekeren en tobben,

onzeker over toekomst en bestaan.

Misschien een tegendraadse puber,

die je soms achter het behang plakken wilt.

Of een meid met een duidelijke missie,

die weet wat ze wil en geen tijd verspild?

Soms denk ik wel eens aan dat meisje

dat door het lot geen leven had.

Want diep in mij brandt steeds een lichtje,

ze zit voor altijd in mijn hart.

©Wendy's gedichten