Dit gedicht heb ik geschreven voor een vrijwilligster om voor te lezen in een bejaardenhuis, de eerste keer dat ze weer bij elkaar mochten komen na Corona.

 

Wat zijn wij blij om jullie weer te zien

na dit veelbewogen jaar!

Een jaar zonder veel bezoek,

zonder omzien naar elkaar.

Een jaar van zorgen en verdriet,

van alleen zijn heel de dag.

Van geen bezoek en geen vertier,

van niks kan en helemaal niks mag.

 

Het weinige bezoek dat komen mocht,

moest altijd maar die mondkap voor.

Je kon bijna niemand meer verstaan,

het was echt geen gehoor.

En gezellig samen eten? Nee,

dat was niet toegestaan.

Niet teveel mensen bij elkaar,

anders kon Corona weer toeslaan.

 

Geen activiteiten meer,

niet even een boodschapje doen.

Geen terrasje pakken met familie,

jullie stonden echt wel op rantsoen.

Je mocht niet eens een ijsje halen,

het was een nare tijd.

Maar nu is het eindelijk weer zover,

tijd voor wat gezelligheid!

 

Iedereen heeft een prik gehad,

dat houdt Corona buiten de deur.

Dus zing een  liedje met ons mee:

hoera, weg met die sleur!

Met onze nieuwe gitarist Cees

zingen we samen het hoogste lied.

Dus lach, wees blij en zing maar mee

en het belangrijkste: geniet!

© Wendy's gedichten