Gevangen in een lichaam

dat niet meer doet wat je wil,

maakt het leven zwaar, eenzaam...

en zo stil...

 

Als een lichtpuntje was u daar

voor hem, iedere dag.

U bracht wat zon in zijn leven

door woorden, een traan, een lach.

 

Zijn ogen konden nog glinsteren,

af en toe krulde zijn mondhoek omhoog.

Terwijl hij in gedachten misschien

de hele wereld overvloog.

 

Maar leven in een lichaam

dat niet meer doet wat je wil,

is zo zwaar en moeilijk en vooral...

zo stil...

 

Nu is hij verder gegaan

naar wat het ook is dat de dood ons geeft.

In gedachten is hij weer sterk en vol leven,

zoals hij altijd heeft geleefd.

 

Heel veel sterkte komende tijd

met het gemis, verdriet en pijn.

Weet dat hij nu voor altijd

heel dichtbij u zal zijn....

© Wendy's gedichten