Een dun laagje ijs drijft op het water

nadat het een nachtje heeft gevroren.

Ik kijk er een beetje meewarig naar,

het kan me niet echt bekoren.

Ik wil echt ijs, zoals vroeger,

toen je over de vaarten kon glijden.

Met weken vorst en soms zelfs sneeuw,

dát waren pas mooie tijden.

Dit beetje ijs is mijn aandacht niet waard,

ik loop er gedachteloos voorbij.

Tot ik ineens een jongetje zie staan,

als een kind zo blij.

Spelend met de brokjes ijs,

heeft hij plezier voor tien.

Want in zijn nog korte leventje

had hij dit nog nooit gezien.

En ik besef: als je altijd alles maar

vergelijkt met het verleden

en vindt dat het toen beter was,

dan ben je nooit tevreden.

De kunst is om onbevangen te kijken,

waarderen wat elke dag je geeft.

Wat minder mopperen en meer genieten

en gewoon dankbaar zijn dat je leeft.

© Wendy's gedichten